نمایشنامه نویسی

نمایشنامه نویسی:

ادبیات، از عشق ذاتی انسان‌ها به قصه‌گویی و نمایش، با قرار گرفتن کلمات درشکل‌های دلپذیر، جذاب در کنارهم، به وجود می‌آید. هدف اصلی از بیان ادبیات، سرگرم کردن افراد داوطلب شرکت کننده و لذت بردن از آن است که روش‌های مختلفی برای لذت بردن و سرگرم شدن وجود دارد. ادبیات برای مدت طولانی در دنیای دیگر تخیل و غیر واقعی نگه نمی‌دارد و به دنیای موقعیت‌های انسانی باز می‌گرداند. ادبیات باعث بیان افکار و احساسات شما می‌شود که نویسنده حوادث اطرافیان خود را  با کلمات قدرتمند، موثر و با شیوه‌ی فریبنده بازگو می‌کند.

سه نوع ژانر ادبیات وجود دارد: داستان، نمایشنامه نویسی و شعر. نمایشنامه نویسی با ژانرهای دیگر ادبیات متفاوت است. اجراکردن نمایش از نمایشنامه به دلیل اجرای صحنه‌ای یک نمایش، تجربه های زندگی واقع‌بینانه برای مخاطب به ارمغان می‌آورد و در نمایش شخصیت‌ها با توجه به انگیزه‌ی لحظه‌ای در صحنه با یکدیگر گفتگو می‌کنند. نمایشنامه برای نمایش‌هایی که بر روی صحنه نمایش بازی می‌کنند، استفاده می‌شود. در این نمایشنامه‌ها به دلیل اجرای متن نمایشنامه  توسط بازیگران و موسیقی متفاوت می‌شود. بازیگران باید به شخصیت‌های خود در نمایش آگاه و توانایی تظاهر نیز داشته باشند.

منشأ نمایش نامه نویسی:

کلمه درام از فعل یونانی”dran” با معنی “به ” آمده است. منشأ درام، آیین و تقلید‌هایی است که توسط رقصنده‌ها با نقاب بازیکنان یا کشیش‌ها در طول جشنواره‌ها یا مراسم سنتی برای جلب رضایت خدایان انجام می‌دادند. نقش مهم را کشیش مراسم ایفا می‌کند. کشیش با پوشیدن لباس خاصی، نقش، بیان و یا دلهره این مراسم را به انجام می‌دهد.

دانشمندان در مورد منشأ درام اختلاف نظر دارند. برخی از آن‌ها منشأ را یونان می‌دانند وبرخی دیگر آن را مصر می‌دانند.

درام یونانی از جشنواره‌های مذهبی شکل گرفته که برای اطمینان باروری زمین و رفاه جشن می‌گرفتند که این جشنواره با پرستش خدا مرتبط است.

دیونیسیوس، خدای بومی که دوستدار گیاهان بود، می‌میرد و دوباره متولد می‌شود. هر ساله این جشنواره، شامل آواز و رقص توسط گروه کرکه به احترام آن خوانده می‌شد. این افراد در اطراف محراب دیونیسیوس به نام ارکستر می‌رقصیدند. در بین نمایشنامه نویسان اعتقاد بر این است که تپسیس اولین کسی بوده که بازیگری را قرن قبل از میلاد انجام داد و به جای آواز خواندن درشأن خدا، به عنوان آواز خداوند خواند و در بین رقص‌های کر اجرا و صحبت می‌کرد. بنابراین، درام به معنای واقعی متولد شد.

ماهیت نمایشنامه نویسی:

نمایشنامه‌ها را میتوان برای مردم خواند ویا میتوان آن‌ها را تماشا کرد و لذت برد. مخاطبان در تئاتر، وقتی نمایش‌ها را روی صحنه ارائه می‌دهند، واکنش فوری خود را بروز می‌دهند. هر نمایش مدت زمان معین و مشخصی را برای اجرا دارد.

کاربرد نمایشنامه نویسی:

نمایش یک شاخه‌ی مهم  در ادبیات محسوب می‌شود. از نمایش برای سرگرمی، اطلاع رسانی و آموزش و بیشتر برای مبارزات علیه ایدز، سوءمصرف مواد مخدر و سوءاستفاده از کودکان و… استفاده می‌شود که در عین سرگرمی بودن، آموزش و روشنگری نیز دارد.

 

نکات لازم در مورد نمایشنامه نویسی:

• آگاهی مورد نیاز در مورد موضوع نمایشنامه
• استفاده از استعاره برای یکپارچگی بیشتر نمایش
• تمام محتویات باید مطابق با نمایش باشد.
• به دلیل تأثیرگذاری تصاویر نسبت به کلمات، در صورت امکان نشان دادن موضوعی به‌صورت تصویری، با حرف زدن وقت را تلف نکنید.
• به شخصیت‌های نمایشنامه، بیش از اندازه آزادی ندهید.
• وضعیت قهرمان داستان، در ابتدا و انتها باید متفاوت باشد.
• جزئیات ریز نمایشنامه، باید به گونه‌ای باشد که مخاطب دنیای نمایش را حس کند.
• نمایشنامه موفق به صورتی باید باشد که مخاطب در مورد موضوع کنجکاو شود.
• چارچوب کلی در اختیار مخاطب، توسط محتویات و جزئیات قرار داده شود.
• داشتن ذوق و استعداد نمایشی و مهارت های فنی نگارشی لازمه ی نمایش نامه نویسی است.

سوالاتی که از نمایشنامه نویس پرسیده می‌شود:

• چه اتفاقی قبل ازاین، افتاده‌است؟
• بعد چه اتفاقی خواهد افتاد؟
• درصحنه چه زمانی اتفاق می‌افتد؟
• در صحنه برای پیشبرد داستان / طرح توانایی انجام چه کاری را دارد؟
• چرا این اقدام باید در اینجا اتفاق میوفتاد؟
• صحنه چه داستانی را بیان می‌کند؟
• از این صحنه چه اطلاعاتی به‌دست می‌آید؟
• شخصیت‌ها در این صحنه چه حسی دارند؟ چگونه احتمال دارد، آنها با اقدامات خود آن را نشان دهند؟
• این شخصیت وقتی… چه کارهایی را انجام می‌دهد؟
• این شخصیت توانایی انجام چه کار دیگری را داشت؟
• چه اتفاقات دیگری می تواند در این صحنه رخ دهد؟

جهت ثبت سفارش نمایشنامه نویسی از تیم هنر میکس کلیک کنید.

ویژگی مهم در نمایشنامه نویسی، برقراری ارتباطات است که آن را به یک فرد القا می‌کند و یک تجربه‌ی فوری بین بازیگر و تماشاگران بوجود می‌آید و با اجرا و ارائه بازیگران همانند داستان زندگی، تأثیر مثبت می‌گذارد.

نخستین گام برای نوشتن یک نمایش‌نامه، داشتن یک طرح یا ایده است که با فکر کردن، به‌دست می‌آید. این طرح اولیه، توانایی تبدیل شدن به داستان، فیلم‌نامه یا نمایش‌نامه در جهت ساختار نمایشی را دارد و می‌تواند نمایش خوبی را برای تماشا فراهم کند.

ایده‌ها باید مزیت هایی نیز داشته باشد؛ به عنوان مثال: آموزنده، هدفمند، همراه با نوآوری، تصویرسازی زیبا و جذاب و در جهت نیازهای افراد و جامعه باشد. یافتن ایده و طرح اولیه برای افراد اهل کتاب و مطالعه، کاری بسیار آسان و راحت است.

هدف اساسی ومهم از اجرای یک نمایشنامه، تأثیر نمایشنامه نویسی بر تماشاگران ویا خوانندگان این نمایش است. به همین دلیل، دقت نظر در انتخاب موضوع و ارائه‌ی ایده‌ی اولیه، بسیار ضروری است.

دلیل اساسی برای جذابیت نبودن نمایش‌های نوکار و حتی حرفه ای، ضعیف بودن متن و نارسایی‌های نمایش نامه، حتی اگر متن نمایشنامه توسط یک گروه حرفه ای انجام شود، است.

 

طرز نوشتاری نمایشنامه نویسی:

نمایش‌نامه نویسی ساز وکارهای نامرئی مختلف را که قلب هر نمایش موفق است را نشان می‌دهد. هیچ روش درست برای نوشتن یک نمایشنامه وجود ندارد. هر نویسنده روش‌های خاص خود را برای نوشتن دارد. با بهره‌گیری از طیف وسیعی از منابع، نوشتن نمایشنامه به قسمت‌های زیر تقسیم می‌شوند:

1. موضوع در نمایشنامه نویسی:

موضوع یک نمایشنامه از اهمیت زیادی برخورداراست و موضوعات پیش و پا افتاده، توانایی جذابیت متن نمایشی را ندارند. برای تأثیرگذاری و ماندگاری نمایش، موضوع نمایشنامه نویسی باید به مسائل مهم زندگی انسانی و مشکلات اساسی، سرراه رشد و کمال انسان اشاره کند.

موضوع نمایشنامه نویسی، باید به گونه‌ای باشد که باعث رشد منطقی و معقول محتوی نهفته در نمایش باشد و ارزش اعتبارموضوع بیشتر و بهتر شود.

برخی نکات قابل توجه برای موضوع نمایشنامه:

• ارزش موضوع ( مهم بودن – اثر گذاری و تعیین کنندگی آن )
• فراگیری موضوع ( گستردگی و دامنه‌دار بودن موضوع )
• منطقی بودن موضوع ( با عقل و منطق انسان جور در آمدن )
• تناسب موضوع برای مخاطبان ( قابل درک و یافت شدن)
• پشتوانه داشتن در موضوع ( در زندگی انسان – در کلام بزرگان و فرهنگ )
• نوع نگاه به موضوع ( خلاقیت در موضوع)
• قابلیت‌های نمایشی در موضوع ( امکان دیده‌شدن و به نمایش درآمدن موضوع)
• جذابیت موضوع نمایش ( جلب توجه مخاطبان نسبت به موضوع و ماجرا )
• لذت بردن از درک یا کشف موضوع نمایش( به واسطه اثر هنری و درک آن )
• اثر گذار بودن موضوع نمایش ( ایجاد زمینه تغییر و تحول در مخاطبان )

2. تقویت طرح در نمایشنامه نویسی:

طرح نمایشنامه، چارچوب اصلی متن است و بار اصلی اثر نمایشی را به دوش می‌کشد. برای موفقیت متن در خواندن و اجرا، طرح باید به صورت قوی، مستحکم و حساب شده طراحی و تدبیر شده‌ باشد. طرح بر روی یک قهرمان فردی ویا سرنوشت متمرکز نیست. در بعضی اوقات، طرح‌های نوشته شده ممکن است روی صحنه ارائه نشود اما این مانع خواندن نمایشنامه نمی‌شود و مخاطب توسط آن سرگرم می‌شوند.

نکات برای تقویت طرح نمایشنامه نویسی:

• طرح کلی داستان ( روابط علت و معلولی در طرح )
• ساختار فنی طرح و عناصر موجود درآن ( عناصر ملودرام )
• ترکیب بندی صحنه‌ها و حوادث ( حادثه پردازی )
• توجه به شخصیت‌های بازی و شخصیت پردازی در طرح
• تعیین زبان نمایشی در طرح

حادثه‌پردازی (چکیده ماجرا و حوادث)، ترکیب صحیح و منطقی و تأثیر به‌سزایی درمتن طرح اصلی نمایشنامه باید داشته باشد. توجه به اشخاص اصلی بازی در طرح یا شخصیت‌ها و اعتبار نمایش به تقویت اساسی طرح نمایشی می‌انجامد. قهرمانان و اشخاص تعیین شده در متن که حوادث و وقایع بر آن‌ها استوار شده‌است، باید با دقت بیشتری در طرح اصلی قرار گیرند و نقش هریک با محاسبه‌ای مشخص می‌شود و باعث واقعی، ملموس ومنطقی دیده‌شدن شخصیت‌های نمایش می‌شود.

نمایشنامه نویس برای طرح خود از یکسری واکنش‌هایی مانند شادی، ترحم، ترس، خشم، تمسخر، خنده، تأمل متفکرانه و به نوع شخصیت‌هایی که می‌توانند این داستان را به طور موثر تعریف کنند، فکر می‌کند.

3. تقلید کردن:

تقلید بازتاب یک عمل در زندگی واقعی را نشان می‌دهد که نزدیک به واقعیت است ولی واقعی نیست. در گرفتن نقش خود، وانمود به همان شخصیت می‌کنید که در نمایش وجود دارد. تقلید، شامل یک توهم از واقعیت است و بازیگر باید این توهم را طوری نمایان دهد که به صورت واقعی باشد و باعث ‌باور تماشاگران آن شود. همانند برخی اوقات که هنگام تماشای فیلم گریه می‌کنند و یا از یک شخصیت خاصی رنج می‌برند که به این شرایط همدلی می‌گویند.

4. جهت یابی زمان و مکان در نمایشنامه ‌نویسی:

قبل از نمایشنامه نویسی، نیاز به دانستن زمان زندگی شخصیت‌های اصلی است تا به یک ایده‌ی کلی از زمان و مکان بازی رسید. بر محیط شخصیت خود تمرکز کنید و همانند دوربین فیلمبرداری به شخصیت اصلی متمرکز شوید.

5. استفاده از گفتگوی استراتژیک

6. استفاده از زیرمجموعه مناسب در صورت نمایشنامه‌ی طولانی

7. شناختن مخاطب خود:

برای نمایشنامه نویسی، سن، جنس، جمعیت، کلاس، سوابق و هرچیز دیگری مهم است و با توجه با این شرایط، نوشتن نمایشنامه راحت‌تر خواهد بود.

8. ایجاد شخصیت‌های جالب:

هر شخصیت در هرنمایشنامه، باید منحصر به فرد باشد و تشخیص برای مخاطب آسان باشد. بسیاری از مخاطبان توانایی دیدن شخصیت‌های شما رو ندارند و نحوه‌ی صحبت شخصیت‌های شما در موارد مختلفی مانند کلاس وسطح تحصیلات را به مخاطب نشان می‌دهد و بسیار مهم است که شخصیت‌های خود انچه در ذات شما است، انجام دهند. در واقع، یک شخصیت اصلی از ابتدای نمایش تا پایان به طریقی قابل اندازه‌گیری است. عملکرد شخصیت شما باید به طوری باشد که  باعث تعجب افراد نمایش شود تا  مخاطب را درگیر خود کند. این تغییرات باید به صورت باورپذیر باشد و هدف بزرگتری را نشان دهد. در متن نمایشنامه، شخصیت و اعمال باید سازگار و قابل فهم باشد که در غیر این صورت، مخاطب توانایی تشخیص شخصیت را نخواهد داشت.

عناصر مهم در خصوصیات سازگاری و انگیزه در نمایشنامه نویسی به گونه ای باید باشد که شخصیت‌ها و بازیگران باهم سازگار باشند. به طور مثال؛ یک زن جوان تحصیل کرده درصحنه‌ی افتتاحیه و در بقیه‌ی موارد همانند یک دختر دهکده‌ی بی سواد رفتار کند.

ایجاد شخصیت ها، نشان‌دهنده‌ی خلاقیت نمایشنامه نویس است که نمایش را با استفاده از شخصیت‌هایی که  با برخی ویژگی‌های انسانی قابل تشخیص که شامل صفات جسمانی، اخلاقی، روانی و عاطفی است، می‌تواند دراماتیک کند.

انواع شخصیت‌ها

در نمایشنامه ‌‌نویسی، شخصیت‌های مختلفی وجود دارد که شامل شخصیت اصلی، شخصیت پویا، شخصیت ایستا، شخصیت گرد و کلیشه‌ها و … است.

• شخصیت قهرمان:

این شخصیت اصلی و در مرکز داستان قرار دارد. قهرمان اگر او در برابر یک شخصیت مهم قرار بگیرد، داستان در اطراف او می‌چرخد و به راحتی قابل شناسایی به دلیل برجسته بودن است. بنابراین، نمایشنامه ‌نویس با دقت تمام جزئیات در مورد قهرمان نمایش ارائه می‌دهد.

• شخصیت پویا / گرد

این شخصیت با توجه به روند وقایع در حال تغییر، امکان قهرمان بودن و یا نبودنش نیز وجود دارد. او به طور مداوم نسبت به محیط خود در برابر مشکل هشدار می‌دهد و تقریباً در همه جای نمایش در راه منحصر به فردی  به‌صورت فعالانه وجود دارد. در نمایش، او همسوی هیچ گروهی نیست اما سعی در نگهداری اعتبار و یا مقبولیت خود را دارد.

• شخصیت استاتیک

شخصیت پیچیده ای دارد و به هیچ وجه قابل تغییر نیست. شخصیت او به صورت خلاصه، پایدار (ایستا) ارائه شده است زیرا از ابتدای داستان تا انتهای داستان، به راحتی قابل تشخیص است.

9. ایده‌هایی برای موانع شخصیت اصلی در نمایشنامه نویسی:

بعد از انتخاب شخصیت اصلی و شرایط زندگی آن برای نمایشنامه نویسی، موانع متفاوتی به ذهن شما خواهد رسید. و موانع هر سری سخت تر از سری قبلی است. برای غلبه بر این موانع، راه حل ساده‌ای را پیدا کنید و موانع را در نمایشنامه نویسی از بین ببرید.

10. نوشتن نمایشنامه:

چالش‌های مخصوص به خود را در نوشتن نمایشنامه نیز وجود دارد و اجرای برخی موارد همانند ترفندهای جادویی، سخت و دشوار است.

11. تصمیم گیری در مورد صحنه های نمایشنامه نویسی:

طراحی مجموعه، باعث تغییر نحوه‌ی اجرای بازیگران می‌شود. چندین صحنه مختلف تئاتر وجود دارد. یکی را انتخاب کنید و مجموعه را در اطراف آن به وجود آورید. چیدمان صحنه در بازی، با پیگیری‌های شما قابل انجام است. هرچه طراحی صحنه پیچیده‌تر باشد، درک آن برای خواننده‌ی متن شما و مخاطب سخت تر خواهد بود. شما از تخیل مخاطب خود برای تجسم آنچه شخصیت‌ها را میبینند، استفاده کنید. پس زمینه‌ی چشم نواز ولی حواس پرت کننده، باعث بهتر شدن عملکرد بر روی صحنه می‎شود و بازی شما برای کسانی که آن را زنده می‌کنند، جذاب‌تر خواهدشد. لباس، لوازم جانبی و هرچیز دیگری که برای صحنه‌ی یک نمایشنامه نویسی لازم است، را نیز در نظر بگیرید.

12. استفاده از زبان بدن برای بزرگ کردن حرکات شخصیت ها:

برای نشان دادن احساسات شخصیت موجود در متن، از زبان بدن بر روی حالت‌های چهره می‌توانید استفاده کنید. مخاطب از حالت‌های چهره، بهتر از روش‌هایی که جملات شما آن را بیان می‌کنند، جذب می‌شوند. این حالت‌های چهره باید توانایی نشان دادن دقیقاً همان چیزی که شخصیت شما فکر میکند یا احساس میکند، را داشته باشد.

برای نشان دادن فلش برگشتن در نمایش بسیار پیچیده تر از نمایش دادن فیلم ها از نظر زمان و مکان،  به دلیل زمان کم برای جلب توجه مخاطب، در نشان دادن نمایش است.

سبک ها و ژانر های نمایشنامه نویسی:

نمایشنامه نویسی درتئاتر

تئاتر از کلمه یونانی ” تئاترون” گرفته شده‌ که به معنای مکانی برای مشاهده است. بنابراین تئاتر، فضایی که برای ارائه‌های نمایشی و یا سایر موارد استفاده می‌شود، گفته می‌شود. انواع مختلف اجرای تئاتر می‌تواند در یک خانه و یا در فضای باز باشد. شکل محیط برای انجام تئاتر زیاد مهم نیست، انچه که مهم است، فضای بازیگری است. تئاتر برای اجراهای دیگری نمایشی نیز استفاده می‌شود. این نمایش‌ها که شامل نمایش‌های نقاب، رقص، نمایش‌های عروسکی و… است. عناصر اساسی تئاتر، بازیگر و فضا و مخاطب است که عناصر دیگری مانند مناظر، لباس و گریم و جلوه‌های صوتی ونور به جنبه ی زیبایی شناختی نیز کمک می‌کند.

نمایشنامه نویسی تراژدی:

این واژه برای توصیف بدبختی‌های شخصی همانند مرگ یکی از عزیزان استفاده می‌شود. در نمایشنامه، تراژدی به معنای انجام یک نمایش جدی یا تجربه‌ی غم انگیز است.

اعتقاد بر این است که منشأ تراژدی از پرستش یونان نشأت گرفته است. این کلمه ی تراژدی در زبان یونانی، tragoediaبه معنای آواز بز است که در این داستان، یک آهنگ در مورد خدا توسط رهبر گروه کربداهه نوازی شد اما تپسیس برجسته شد و به‌جای آواز خوانی در مورد دیونیسیوس، با عناون دیونوسیوس آواز خواند. قسمت هایی از این آهنگ توسط بازیگری اجرا شد. قسمت گفتاری افزایش یافت و بازیگرای دیگری نیز بهش افزوده شدند و تراژدی متولد شد.

تراژدی از بین همه ژانرهای نمایشی، قابل احترام است ولی ارسطو عناصر تراژدی را به عنوان طرح، شخصیت، فکر، داستان، موسیقی ارائه داد و در نمایش، یک قهرمان تراژدیک را نشا ن می‌داد که زیاد با فضیلت نبود و شروربود اما آرزوها وآرمان‌های بالایی داشت و در پیشرفت خود و دنیای اطرافیان نیزسعی می‌کرد و در دوره‌ای، مرتکب اشتباه می‌شد و این اشتباه منجر به سقوط او شد. در صورتی که در تراژدی کلاسیک، قهرمان نجیب متولد می‌شود و در این تراژدی رنج می‌کشد و غرق می‌شود. تراژدی شامل بی‌عدالتی، شر، درد، بدبختی‌ها، تناقض‌ها و جنبه‌های مرموز در زندگی انسان می‌شود.

تراژدی یونان از ساختار مشخص که با پیشگفتاراست، شروع می‌شود و نمایش با اپیزودهای نمایش و آواز معرفی می‌شود. اکثر نمایشنامه‌ها بر اساس افسانه‌ها که عمدتاً از کتاب‌های مذهبی گرفته شده است، نوشته می‌شود.

موسیقی، آهنگ و رقص از عناصر مهم نمایش بودند و به یک محیط واحد را حفظ کردند. نمایشنامه نویسان مدرن در نظر دارند که نمایش، جامعه را منعکس می‌کند پس باید بازتابی نیز داشته باشد و نباید هیچ قانونی را محدود کرد.

نمایش کمدی

از کلمات طنز و کمدی برای توصیف مسائل خنده دار در زندگی روزمره که شامل یک شوخی ویا یک داستان خارق العاده است، استفاده می‌کنیم. این جملات پراز مزخرفات و یا ظاهری پوچ دارند که باعث خندیدن ما نیز می‌شوند.

کمدی یک نمایش عمدی از حوادث و تجربیات ناشی از زندگی واقعی است ولی نباید انتظارزندگی کمدی دراماتیک واقعی را نیز داشته باشیم.

به طور کلی، پایان نمایش‌ها وضوح خوبی دارن. دراکثر کمدی‌ها،  نقش شخصیت‌های اصلی درحال مخالفت با یکدیگر شروع می‌شود و یا در پایان نمایش، مخالفت آنها جایگزین می‌شود.

هدف از کمدی، لذت بردن، آموزش دادن است و برای سرگرمی مخاطب از طریق ارائه شخصیت‌ها، موقعیت‌ها و ایده‌ها به روش مضحک کمک می‌کند تا انسان نزدیک به سلامت عقل، تعادل و یاداوری رنج‌های انسانی نزدیک باشد. دانشمندان مدرن معتقد هستند که هدف از کمدی، اصلاح رذایل است و نباید هیچ طبقه ای را حذف کرد. انتظار می‌رود که مخاطبان از حماقت شخصیت‌ها بیاموزند و سعی بر جلوگیری ازگیر افتادن این دام‌ها کنند. زیرا هیچ کس علاقه‌ای به مسخره شدن ندارد.

به طور کلی، کمدی رویکرد متفاوتی از ناسازگاری‌ها در افراد و موقعیت‌ها نشان می‌دهد. زندگی کمدی از طریق سبک، شخصیت پردازی و گفتگو باید نشان دهنده‌ی لذتی که در خنده یا لبخند بیان بدنی پیدا می‌کند، باشد.

نمایش ملودرام

کلمه‌ی ملودرام از کلمات ملو (موسیقی) و دران( نمایش) ساخته شده است. بنابراین، نمایشی است که به طور گسترده از موسیقی استفاده می‌کند ولی موسیقی تنها عامل ملودرام نیست. ملودرام، شخصیت‌های اصلی ودشمن آن‌ها را نیز به تصویر می‌کشد و  قهرمان داستان بعد از گذاراندن رنج های بسیار، در پایان پیروز می‌شود.

در این نوع نمایش، شخصیت‌های طنز در نمایش‌های تراژیک گنجانده می‌شوند که این عناصر، نسبت به هم مساوی هستند که در آن هم حس تراژدی و هم حس طنز احساس می‌شود.

نمایش خنده‌ آور:

این نوع نمایش، معمولاً در مورد موضوعی پیش و پا افتاده‌ای که برای مخاطب آشنا است و در این نمایش، قهرمانان لباس (مردانه با لباس زنانه) را عوض می‌کنند. نمایش خنده‌‌آور یک نمایش فکری به دلیل نداشتن جذابیت محسوب نمی‌شود.

تحلیل متن نمایشنامه :

برای ارزیابی یک نمایشنامه، تحلیل متنی آن مهم است. در این ارزیابی، باید متن را  خوب خواند و تکنیک‌های مورد استفاده، موضوع و عملکرد شخصیت‌ها را در متن باید مورد ارزیابی قرار داد.

روش‌های مورد استفاده برای ارزیابی متن:

• نمایشنامه را برای اولین بار بخوانید و از داستان لذت ببرید.
• نمایشنامه را با استفاده از فرهنگ لغت دوباره بخوانید و از فرهنگ لغت برای یافتن معنی لغات استفاده کنید.
• متن را بارها بخوانید تا برای به‌دست آوردن اطلاعات مورد نیاز اطمینان کسب کنید.
• یادداشت ها را به درستی بازنویسی کنید و چند بار آن‌ها را ویرایش کنید.